Η κόπωση της μνήμης των Γερμανών

Στιγμιότυπο από μαζικές συλλήψεις εβραίων στη ναζιστική Γερμανία

Ο αμερικανός ιστορικός Κρίστοφερ Μπράουνινγκ μιλάει για την εξόντωση των εβραίων και για τη συμπεριφορά της γερμανικής κοινωνίας σήμερα. Σύμφωνα με τον Κρ. Μπράουνινγκ «χρειάστηκε να περάσει μια γενιά για να έρθει η πλήρης συνειδητοποίηση της σημασίας του Ολοκαυτώματος ως κεντρικού γεγονότος της ευρωπαϊκής ιστορίας»

Η κόπωση της μνήμης των Γερμανών

«Χρειάστηκε να περάσει μια γενιά για να έρθει η πλήρης συνειδητοποίηση της σημασίας του Ολοκαυτώματος ως κεντρικού γεγονότος της ευρωπαϊκής ιστορίας, όχι ως μιας σαδιστικής απόκλισης που προκάλεσαν μερικοί τρελοί. Χρειάστηκε μια γενιά που μεγάλωσε στον κόσμο μετά το Αουσβιτς, μετά τη Χιροσίμα, να το αποδεχθεί ως μέρος της Ιστορίας της» είναι το πρώτο πράγμα που θέλει να τονίσει ο Κρίστοφερ Μπράουνινγκ.

Καθηγητής Ιστορίας στην έδρα Φρανκ Πόρτερ Γκρέιαμ του Πανεπιστημίου της Νότιας Καρολίνας, ο Μπράουνινγκ ερευνά εδώ και 35 χρόνια τις μείζονες πτυχές της εξόντωσης των εβραίων της Ευρώπης από το ναζιστικό καθεστώς στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταξύ 1941 και 1945. Μεταξύ των γνωστότερων βιβλίων του συγκαταλέγονται τα Ordinary Men: Reserve Police Battalion 101 and the Final Solution in Poland (εκδ. Harper Collins, 1992), The Origins of the Final Solution: The Evolution of Nazi Jewish Policy, September 1939 - March 1942 (εκδ. University of Nebraska Press, 2004) και Remembering Survival: Inside a Nazi Slave-Labor Camp (εκδ. W. W. Norton & Co., 2010). Ως μία από τις μεγαλύτερες αυθεντίες επί του ζητήματος, μας μιλά στα 78 χρόνια από την εντατικοποίηση της «Τελικής Λύσης» την άνοιξη του 1942 για τους αντιπροσώπους της ναζιστικής ελίτ που τη συνέλαβαν, τους «συνηθισμένους Γερμανούς» που την εξετέλεσαν και τους κληρονόμους τους που βιώνουν την «κόπωση» της μνήμης τους.

Πώς και πότε προέκυψε η «Τελική Λύση» ως πρόγραμμα εξόντωσης των εβραϊκών πληθυσμών της Ευρώπης;

«Προσωπικά, πιστεύω ότι υπήρξε μια αυξητική διαδικασία αποφάσεων, όχι μια στιγμή "μεγάλης έκρηξης" κατά την οποία συμφωνήθηκε η Τελική Λύση. Θεωρώ όμως καίριο σημείο της διαδικασίας αυτής το φθινόπωρο του 1941, όταν το ναζιστικό "όραμα" άλλαξε κατεύθυνση, από τις απελάσεις και τον αποδεκατισμό στην πλήρη και συστηματική εξάλειψη των εβραίων στην Ευρώπη. Μεταξύ Σεπτεμβρίου και Οκτωβρίου λαμβάνεται ένα σύνολο αποφάσεων, όπως η έναρξη ανοικοδόμησης στρατοπέδων θανάτου με εγκαταστάσεις θαλάμων αερίου ή η απέλαση των εβραίων της Γερμανίας σε προσωρινά γκέτο στις κατεχόμενες περιοχές της Ανατολικής Ευρώπης - η συνείδηση των νέων στόχων είναι εμφανής στην αλληλογραφία των γερμανικών αρχών και όλα τα παραπάνω αποτελούν για μένα πειστική τεκμηρίωση».

Πώς λειτούργησε ο μηχανισμός ανάληψης πρωτοβουλιών και λήψης αποφάσεων μεταξύ κεντρικών υπηρεσιών και τοπικών γραφειοκρατών, κρατικών στελεχών και ναζιστικού κόμματος;

«Νομίζω ότι η καλύτερη περιγραφή ανήκει στη φράση του μεσαίου ναζιστικού στελέχους που παραθέτει ο Ιαν Κέρσοου στη βιογραφία του για τον Χίτλερ: "δουλεύοντας στη γραμμή του Φύρερ". Η δομή περιστρεφόταν γύρω από την ανώτατη αρχή του Χίτλερ, ο οποίος αποτελούσε ταυτόχρονα ιδεολογική νομιμοποίηση και διαιτησία, χωρίς όμως να διαχειρίζεται τα καθημερινά ζητήματα (micro-manager). Οπως έλεγε ο ίδιος, εκτιμούσε περισσότερο εκείνους τους οπαδούς του που λάμβαναν το 95% των αποφάσεων μόνοι τους και τον έσωζαν από τον κόπο ώστε να εργαστεί στο υπόλοιπο 5%. Οι "καλοί" ναζιστές όφειλαν να επιλύουν τα προβλήματα μόνοι τους: προάγονταν και ανταμείβονταν στον βαθμό που κατανοούσαν και προέβλεπαν τι ακριβώς επιθυμούσε ο Χίτλερ και το έκαναν χωρίς να τον ενοχλούν».

Το γνωστότερο βιβλίο σας, Ordinary Germans, αποτελεί μια περιπτωσιολογική σπουδή της συμμετοχής ενός γερμανικού αστυνομικού τάγματος στο Ολοκαύτωμα στην Πολωνία. Πόσο «συνηθισμένοι Γερμανοί» ήταν οι άνδρες του Τάγματος 101;

«Οι άνδρες του Αστυνομικού Τάγματος 101 συμπεριφέρθηκαν "κανονικά" στο πλαίσιο της δυναμικής της ομάδας, λειτούργησαν δηλαδή όπως θα περίμενε κανείς υπό όρους πιέσεων, υπακοής στην εξουσία, ανάληψης ρόλων. Αυτό που ήταν εντελώς μη κανονικό ήταν η πολιτική μαζικής δολοφονίας με την οποία συναρτήθηκε η "κανονική" τους συμπεριφορά. Στην περίπτωση αυτή η επιλογή τους ήταν σαφής, δεν παρατηρήθηκε διαφορετική συμπεριφορά μεταξύ εκείνων στους οποίους δόθηκε ανοιχτά η δυνατότητα να μη συμμετάσχουν σε μαζικές εκτελέσεις εβραίων και των υπολοίπων. Να σημειωθεί ότι δεν επρόκειτο για προσεκτικά επιλεγμένους ανθρώπους ή άτομα που είχαν υποστεί ιδιαίτερη κατήχηση στο ναζιστικό δόγμα. Συμπερασματικά, πολλές από τις προηγούμενες εξηγήσεις για τη συμπεριφορά των θυτών του Ολοκαυτώματος (επιλογή, κατήχηση, καταναγκασμός) αποβαίνουν όχι μόνο ανεπαρκείς, αλλά και περιττές».

Είναι η διευκρίνιση ιστορικών λεπτομερειών όπως οι παραπάνω μία από τις ανταμοιβές του επαγγέλματος του ιστορικού;

«Το επάγγελμα του ιστορικού προσφέρει πολλές ανταμοιβές. Μια από αυτές είναι η στιγμή του "εύρηκα!", όταν ανακαλύπτεις μια μεγάλη κρύπτη εγγράφων άγνωστων ως τώρα. Μια άλλη είναι η διασταύρωση ασήμαντων λεπτομερειών οι οποίες συνδυαζόμενες προσφέρουν μια απόδειξη. Για παράδειγμα, μια συνάντηση του Αντολφ Αϊχμαν με την ομάδα του από την Ανατολική Ευρώπη στις 23 Οκτωβρίου 1941, το περιεχόμενο της οποίας δεν έχει διασωθεί εγγράφως, φωτίζεται από γράμμα της ίδιας ημέρας ενός τρίτου προσώπου στον Φραντς Ραντεμάχερ, διπλωμάτη του υπουργείου Εξωτερικών, στο οποίο ο αποστολέας αναφέρει ότι συνάντησε έναν παλιό τους κομματικό σύντροφο που εργαζόταν για το εβραϊκό ζήτημα, ο οποίος με τη σειρά του τον πληροφόρησε ότι στο κοντινό μέλλον πολλοί "αρουραίοι εβραίοι" θα εξοντώνονταν. Και μια τρίτη είναι να παλεύεις με ένα φαινομενικά ασυνάρτητο υλικό και τελικά να αναγνωρίζεις τα στοιχεία που του δίνουν συνοχή».

Από τη συνενοχή στη χαλάρωση

Ποια είναι σήμερα, σύμφωνα με τον Μπράουνινγκ, η απήχηση της ιστορικής μνήμης του Ολοκαυτώματος στον μέσο γερμανό πολίτη, αλλά και στους γερμανούς ιστορικούς;

«Νομίζω ότι η γερμανική αντίδραση στο Ολοκαύτωμα χαρακτηρίζεται από γενεαλογικές διαφορές. Η πρώτη γενιά υπήρξε εκείνη των συνενόχων και επιχείρησε να καταστείλει τη συνενοχή με την επίμονη παρουσίασή της ως θύματος - όχι μόνο της ναζιστικής δικτατορίας, αλλά και του αδιάκριτου βομβαρδισμού των γερμανικών πόλεων από τους Συμμάχους, της εισβολής και των ομαδικών βιασμών από τον Κόκκινο Στρατό, της αδίστακτης απέλασης των πολιτών γερμανικής καταγωγής από τις χώρες της Aνατολικής Ευρώπης. Η δεύτερη γενιά ξεκίνησε μια σοβαρή διερεύνηση του Ολοκαυτώματος, το αντιμετώπισε όμως είτε σε αφηρημένο επίπεδο, βλέποντάς το ως προϊόν ανώνυμων δυνάμεων, είτε με στενή οπτική ως επιλογή του Χίτλερ και των κορυφαίων ναζί. Η τρίτη γενιά παρήγαγε εντυπωσιακή έρευνα του Ολοκαυτώματος σε πολλές περιοχές της Ανατολικής Ευρώπης. Τα μέλη της όχι μόνο έδωσαν πρόσωπο στους θύτες αλλά και αναγνώρισαν πόσο συνένοχοι υπήρξαν πολλοί Γερμανοί στο Ολοκαύτωμα. Ωστόσο, κανείς από αυτούς τους μελετητές δεν διαθέτει πανεπιστημιακή έδρα στη Γερμανία: ο Πέτερ Λόνγκεριχ είναι στην Αγγλία, ο Χανς Κρίστιαν Γκέρλαχ στην Ελβετία, ο Ντίτερ Πολ και η Συμπίλ Σταϊνμπάχερ στην Αυστρία, ο Φρανκ Μπάγιορ, η Σουζάν Χάιμ και ο Γκετς Αλι εργάζονται μεν στη Γερμανία, όχι όμως σε πανεπιστημιακές θέσεις ώστε να εκπαιδεύσουν την επόμενη γενιά ιστορικών. Διακρίνω λοιπόν στην τέταρτη γενιά ένα είδος χαλάρωσης του ενδιαφέροντος και κάποια "κόπωση του Ολοκαυτώματος", χωρίς αυτό όμως να σημαίνει τη διολίσθηση στον αναθεωρητισμό. Η έλλειψη ενδιαφέροντος για την Ιστορία και η διαστρέβλωση της Ιστορίας είναι δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα». 

Μάρκος Καρασαρίνης

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=457171

Το διαδίκτυο έκλεισε μια 50ετία

Φωτογραφία από τον Jesper Wallerborg

Το διαδίκτυο έκλεισε μια 50ετία

Το Διαδίκτυο έγινε 50 ετών και εδώ υπάρχει η εξέλιξη του με 21 φανταστικά γεγονότα!

Στις 29 Οκτωβρίου 2019 το διαδίκτυο γιόρτασε τα 50 του χρόνια. Αυτό που ξεκίνησε ως ένα στρατιωτικό ερευνητικό πρόγραμμα και που ξεκίνησε εξ αιτίας του Ψυχρού Πολέμου έχει σήμερα αλλάξει θεμελιωδώς τόσο τους ανθρώπους όσο και την κοινωνία. Το Σουηδικό Μουσείο Διαδικτύου γιόρτασε την επέτειό αυτή, καταγράφοντας 21 εκπληκτικά γεγονότα για αυτήν την καλύτερη εφεύρεση του κόσμου. 

1. Όλα ξεκινούν με ένα L και ένα O

Η ιστορία του Διαδικτύου ξεκινά στις 11 το βράδυ της 29ης Οκτωβρίου 1969. Στη συνέχεια, το πρώτο μήνυμα του κόσμου στέλνεται μεταξύ δύο υπολογιστών στο Arpanet, το δίκτυο που θα εξελιχθεί αργότερα στο Διαδίκτυο. Ένας υπολογιστής βρίσκεται στο Πανεπιστήμιο UCLA, της Καλιφόρνιας, και ο άλλος υπολογιστής στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ 50 μίλια μακριά. Το μήνυμα περιέχει τα γράμματα L και O (οι ερευνητές είχαν πράγματι την πρόθεση να γράψουν LOGIN, αλλά το σύστημα έπεσε). 

2. Το Διαδίκτυο και το www δεν είναι το ίδιο

Το Διαδίκτυο και ο Παγκόσμιος Ιστός, www, δεν είναι τα ίδια. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι επικοινωνίας στο Διαδίκτυο ανάλογα με το τι θέλετε να κάνετε περιήγηση ή να στείλετε e-mail για παράδειγμα,αυτοί οι διαφορετικοί τρόποι ονομάζονται πρωτόκολλα. Το www είναι ένα από τα σημαντικότερα πρωτόκολλα του Διαδικτύου. Δημιουργήθηκε το 1989 από τον Tim Berners-Lee και θα φέρει επανάσταση στη χρήση του διαδικτύου. Πριν από αυτό, δεν ήταν δυνατή η σύνδεση, η δημιουργία ιστοσελίδων ή η χρήση εικόνων στο διαδίκτυο. 

3. Το Διαδίκτυο ήταν το Χριστουγεννιάτικο δώρο της χρονιάς

Το 1996, το Διαδίκτυο, ή πιο συγκεκριμένα μια συνδρομή στο διαδίκτυο, ονομάστηκε το δώρο των Χριστουγέννων της χρονιάς από το Ερευνητικό Ινστιτούτο Εμπορίου.  

4. Η τεχνολογία πίσω από το διαδίκτυο λειτουργεί λίγο σαν τα ρεκόρ

Το Διαδίκτυο είναι ένα παγκόσμιο δίκτυο δικτύων με συνδεδεμένους υπολογιστές που μπορούν να επικοινωνούν και να ανταλλάσσουν πληροφορίες μεταξύ τους. Το γεγονός ότι λειτουργεί τόσο καλά είναι εν μέρει επειδή οι πληροφορίες που αποστέλλονται δεν ελέγχονται. Λειτουργεί λίγο σαν το ταχυδρομείο, το οποίο δεν το νοιάζει αυτό που στέλνετε αλλά το πώς, απλά θα φτάσει

5. Η Σουηδία συνδέεται για πρώτη φορά το 1984

Η πρώτη φορά που η Σουηδία συνδέεται με το Διαδίκτυο είναι μια νύχτα το καλοκαίρι το 1984 όταν ο βοηθός έρευνας Ulf Bilting συνδέει έναν υπολογιστή στο Τμήμα Επεξεργασίας Πληροφοριών στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Chalmers στο Γκέτεμποργκ.  

6. Το πρώτο viral του Ίντερνετ είναι μια καφετιέρα

Το 1993, μια καφετιέρα γίνεται η πρώτη viral επιτυχία του Διαδικτύου. Όλα αρχίζουν με την απογοήτευση που πολλοί μπορούν να αισθανθούν οταν ανακαλύπτουν πως η καφετιέρα του ορόφου τους είναι άδεια. Το προσωπικό λοιπόν στο εργαστήριο ηλεκτρονικών υπολογιστών του Πανεπιστημίου του Cambridge, που πόνεσε από αυτό το πρόβλημα το έλυσε εγκαθιστώντας μια κάμερα που έβλεπε και πρόβαλλε  την καφετιέρα τους  στο Internet. Εκατομμύρια θεατές από όλο τον κόσμο θα παρακολουθήσουν τη ζωντανή αυτή μετάδοση για πολλά χρόνια.  

7. Τα πρώτα ηλεκτρονικά μηνύματα στον κόσμο αποστέλλονται μεταξύ δύο υπολογιστών που στέκονται δίπλα ο ένας στον άλλο

Το πρώτο μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου που στάλθηκε ποτέ ήταν από τον Arpanet (τον προκάτοχο του Διαδικτύου) το 1971. Το μήνυμα δεν χρειάστηκε να ταξιδέψει πολύ μακριά καθώς διακινήθηκε μεταξύ δύο υπολογιστών που βρίσκονταν δίπλα ο ένας στον άλλο. Πέντε χρόνια αργότερα το 1976, η βασίλισσα της Βρετανίας Elizabeth II στέλνει ένα e-mail. Το πρώτο ηλεκτρονικό μήνυμα στη Σουηδία παραλήφθηκε από τον Björn Eriksen το 1983 και ήταν "Hello".  

8. Η πρώτη χώρα εκτός Ηνωμένων Πολιτειών για σύνδεση στο Διαδίκτυο είναι η Νορβηγία

Αρχικά, το Διαδίκτυο ή Arpanet όπως ονομαζόταν τότε είναι μόνο θέμα αμερικανικής άμυνας. Το 1973, όμως ένας υπολογιστής στη Νορβηγία γίνεται ο πρώτος εξωτερικός υπολογιστής που θα συνδεθεί μαζί του. Λίγο αργότερα, ακολουθεί το Ηνωμένο Βασίλειο. Ο λόγος για τον οποίο η Νορβηγία υπήρξε η πρωτοπόρος είναι οι καλές στρατιωτικές επαφές που έχει η Νορβηγία με τις ΗΠΑ την εποχή εκείνη.  

9. Ο Nick Borgen τραγουδά για τον Παγκόσμιο Ιστό (world wide web) sto tune festival του 1997

Το 1997 ο Nick Borgen συναγωνίζεται στο tune festival με το τραγούδι World Wide Web. Το τραγούδι ξεκινά με τον ήχο ενός μόντεμ και αναφέρεται στην ευτυχισμένη του ζωή χωρίς άγχος στη νέα του διεύθυνση την home address. Αλλά ίσως το κοινό δεν κατάλαβε πραγματικά το μεγαλείο του «rhyming nursing  on  sajber fireplace» . Το τραγούδι θα έλθει τελικά ένατο. 

10. BBS - Tο διαδίκτυο που φτιάχτηκε πριν από το Διαδίκτυο για τους ιδιώτες

Πριν το Internet γίνει προσβάσιμο στο ευρύτερο κοινό, ένας υπολογιστής μπορούσε να συνδεθείι μια βάση BBS ("Bulletin Board System") και να πάρει ειδήσεις, να κατεβάσει αρχεία, να συνομιλήσει με ανθρώπους και να παίξει παιχνίδια. Επειδή η σύνδεση με μια BBS γινόταν μέσω τηλεφώνου και με ένα περίπλοκο ιεραρχικό σύστημα, τα μηνύματα θα μπορούσαν να μεταφερθούν από μια BBS σε άλλη. Ωστόσο, ένα μήνυμα μπορεί να χρειαζόταν μέρες, ακόμη και εβδομάδες, για να φτάσει σε άλλη BBS. 

11. Ο σουηδικός τομέας ανωτάτου επιπέδου .se καταχωρήθηκε το 1986

To 1986 o Björn Eriksen καταχωρησε την Σουηδία με το  χαρακτηριστικό (domain) .se. To domain αυτό το διαχειριζόταν μόνος του από το καθιστικό του εξοχικού του μέχρι το 1997, όταν δημιουργήθηκε το Internet Foundation το οποίο και ανέλαβε από εκεί και πέρα την ευθύνη των domain. Αρχικά, μόνο οι εταιρείες είχαν το δικαίωμα να καταχωρίσουν .eu τομείς, μέχρι που οι ιδιώτες έγιναν δεκτοί το 2003, και ο αριθμός των .se domains εξερράγη. Σήμερα υπάρχουν περίπου 1.500.000 καταχωρημένοι τομείς. (Κάτι ανάλογο συνέβηκε με όλες τις χώρες του κόσμου. Το ελληνικό domain ήταν και είναι το .gr

12. Κανείς δεν αποφασίζει σε όλο το διαδίκτυο - αλλά πολλοί προσπαθούν

Δεν υπάρχει κεντρική οργάνωση που να "αποφασίζει" ή να ελέγχει το διαδίκτυο. Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν πολλές οργανώσεις και ομαδοποιήσεις που με διαφορετικούς τρόπους συμβάλλουν και επηρεάζουν την ανάπτυξη του. 

 

13. Το 95% των Σουηδών χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο

Σχεδόν όλοι οι Σουηδοί, το 95%, χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο, ενώ μια μεγάλη πλειοψηφία - το 83% - χρησιμοποιούν τα κοινωνικά μέσα. Αλλά όταν η έκθεση "Σουηδοί και Ίντερνετ" το 2019 διερευνά για πρώτη φορά πόσο χρόνο διαθέτουν στο Διαδίκτυο και πόσο στα κοινωνικά μέσα γίνεται αντιληπτό και σαφές ότι μόνο το ένα τέταρτο θεωρεί ότι ο χρόνος τους στα κοινωνικά μέσα έχει νόημα. 

14. Το 2007 το Διαδίκτυο μεταφέρεται από τους υπολογιστές στα κινητά τηλέφωνα.

Όταν η Apple εγκαινιάζει το Iphone, το Διαδίκτυο γίνεται στην πραγματικότητα κινητό. Τώρα ξεφεύγουμε από τη χρήση του διαδικτύου σε ένα σταθερό μέρος και το μεταφέρουμε μαζί μας στην τσέπη μας. Κάτι που κάνει τον χρόνο που περνάμε στο διαδίκτυο να ανεβαίνει.  

15. Αυτό σημαίνει τη λέξη διαδίκτυο

Η λέξη διαδίκτυο είναι ένας συνδυασμός των λέξεων "inter", που σημαίνει μεταξύ, και "net" που είναι συντομογραφία για "δίκτυο". Η ίδια η λέξη υπάρχει εδώ και πολύ καιρό, αλλά η πρώτη φορά που αρχίζει να σημαίνει διαδίκτυο είναι το 1974 όταν ο Vint Cerf και ο Bob Kahn (που συνήθως αναφέρονται ως πατέρες του Διαδικτύου) ανακάλυψαν το TCP / IP, το πρωτόκολλο που χρησιμοποιείται για τη μετάδοση πληροφοριών στο Διαδίκτυο.  

16. Το 60% του παγκόσμιου πληθυσμού χρησιμοποιεί το Διαδίκτυο

Υπάρχουν μόλις πάνω από 4,4 δισεκατομμύρια χρήστες του Διαδικτύου στον κόσμο (2019), εκ των οποίων τα 3,5 δισεκατομμύρια χρησιμοποιούν κοινωνικά μέσα. Αξίζει να αναλογιστούμε όμως ότι εξακολουθούν να υπάρχουν περίπου 3,7 δισεκατομμύρια άνθρωποι που δεν έχουν πρόσβαση στο Διαδίκτυο.  

17. "Το Διαδίκτυο είναι μια μύγα"

Η έκφραση "το Διαδίκτυο είναι μια μύγα" αποδίδεται στον παλιά Υπουργό Επικοινωνιών Ines Uusman. Στην πραγματκότητα  δεν το είπε ποτέ. Το απόσπασμα προέρχεται από ένα άρθρο στο Svenska Dagbladet του 1994. Αυτό που πράγματι επεσήμανε η υπουργός ήταν το ενδιαφέρον της για την ανεπιτήδευτη περιήγηση, η οποία ήταν κοινή στα μέσα της δεκαετίας του '90, και που πίστευε πως θα ήταν παροδική. Την ίδια στιγμή, παραδέχτηκε ότι υποτίμησε τη σημασία του δικτύου.

  

18. Οι 14 άνθρωποι έχουν το κλειδί στο διαδίκτυο, ένας από τους οποίους είναι μια σουηδή

Υπάρχουν 14 άτομα στον κόσμο που κατέχουν το κλειδί στο Διαδίκτυο. Ένας από αυτούς τους λεγόμενους αξιωματούχους κρυπτογράφησης είναι η σουηδή Anne-Marie Eklund Löwinder, καθημερινά υπεύθυνη ασφαλείας στο Internet Foundation. Αυτό που κάνει αυτή και οι άλλοι βασικοί του συστήματος είναι η ενημέρωση του ριζικού κλειδιού Internet που ελέγχει ολόκληρο το σύστημα DNS (Domain Name System) του Διαδικτύου και διασφαλίζει ότι καταλήγετε πάντα στο σωστό ιστότοπο όταν εισάγετε έναν τομέα στη γραμμή διευθύνσεων ή ότι φτάνετε στον κατάλληλο παραλήπτη όταν στέλνετε ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. 

Παρακολουθήστε το παρακάτω

19. Η συντριβή της ΙΤ το 2000 προκαλεί πτώση της χρηματιστηριακής αγοράς για 900 ημέρες

Από τη στιγμή που το πρόγραμμα περιήγησης Netscape εισήχθη στο χρηματιστήριο στις ΗΠΑ το 1995, οι εταιρείες πληροφορικής λειτουργούν σε χρηματιστήρια ανά τον κόσμο, όπως και στη Σουηδία. Για κάποιο διάστημα, για παράδειγμα, η Ericsson αντιπροσωπευε το 40% της αξίας της χρηματιστηρίου της Στοκχόλμης. Αλλά όταν σταματά στις 6 Μαρτίου 2000, η ανάκαμψη είναι βάναυση και η πτώση στο χρηματιστήριο της Στοκχόλμης τελειώνει μόνο μετά από 900 ημέρες.  

20. Τα ονόματα των τομέων μας βοηθούν να βρίσκουμε άτομα στο Διαδίκτυο

Τα ονόματα τομέα, όπως το internetmuseum.se, μας βοηθούν να βρούμε τη σωστή θέση στο διαδίκτυο. Πίσω από κάθε όνομα τομέα αποκρύπτεται μια διεύθυνση IP - ένας μακρύς ψηφιακός συνδυασμός που χρησιμοποιείται από τους υπολογιστές κατά την επικοινωνία μεταξύ τους. Για να διευκολύνουμε τους εαυτούς μας, χρησιμοποιούμε αντ 'αυτού ονόματα τομέα. Το πρωτόκολλο που μεταφράζει διευθύνσεις IP σε ονόματα τομέα και αντίστροφα ονομάζεται σύστημα ονόματος τομέα, DNS και δημιουργήθηκε το 1983.

21. Ο πρώτος δικτυακός τόπος στον κόσμο εξακολουθεί να είναι συνδεδεμένος στο διαδίκτυο

Η πρώτη ιστοσελίδα στον κόσμο - info.cern.ch - εξακολουθεί να είναι σε απευθείας σύνδεση. Πρόκειται για μια απλή σελίδα HTML με κείμενο και συνδέσμους και περιέχει πληροφορίες σχετικά με το νέο έργο World Wide Web, www. Επισκεφθείτε τη.:   http://info.cern.ch/hypertext/WWW/TheProject.html

Πηγή :

 https://www.internetmuseum.se/tidslinjen/21-fantastiska-fakta-om-internet/

https://boraeinai.blogspot.com/2020/01/50.html

Ο 13ος ΜΙΣΘΟΣ

Ο 13ος ΜΙΣΘΟΣ

Από τον Άρη Χατζηστεφάνου

Νέα Υόρκη, αρχές του 20ου αιώνα. Στα κεντρικά γραφεία κάποιας εταιρείας, οι υπάλληλοι συγκεντρώνονται σε μια μεγάλη αίθουσα περιμένοντας το παραδοσιακό δώρο της διεύθυνσης για τα Χριστούγεννα: ένα ρολόι, ένα χρυσό νόμισμα ή ακόμη και μια γαλοπούλα (ενίοτε ζωντανή). Μόνο που αυτήν τη φορά ο διευθυντής κάνει τη μεγάλη έκπληξη. Προσφέρει το δώρο σε χρήματα!

Μέσα σε ελάχιστα χρόνια, η νέα αυτή πρακτική κυριαρχεί στις περισσότερες αμερικανικές επιχειρήσεις. Μέχρι το 1911 οι περισσότερες εταιρείες προσέφεραν έως και 10% του μισθού ως δώρου Χριστουγέννων. Ύστερα, μάλιστα, από τη χρηματιστηριακή κατάρρευση του 1929 και τη μεγάλη ύφεση της δεκαετίας του '30, το κεϊνσιανό πνεύμα των ημερών επέβαλε στις επιχειρήσεις και στο κράτος να βοηθούν τους εργαζομένους τις ημέρες των γιορτών, ώστε και αυτοί με τη σειρά τους να τιμήσουν το εμπορικό πνεύμα των Χριστουγέννων και να θέσουν σε λειτουργία το μηχανισμό της αγοράς.

Ο απόηχος από τα κάλαντα του Κέινς θα έρθει και στην Ελλάδα - έστω και με καθυστέρηση μερικών δεκαετιών. Οι Έλληνες υπάλληλοι, βέβαια, είχαν συνηθίσει να παίρνουν κάποια χρηματική ενίσχυση τις ημέρες των γιορτών ήδη από τα χρόνια του Μεσοπολέμου. Ορισμένες επιχειρήσεις, μάλιστα, όπως τα μεταλλεία Λαυρίου και η τσιμεντοβιομηχανία Ελευσίνας, προσέφεραν ως δώρο στους εργαζομένους μια μικρή κατοικία κοντά στο εργοστάσιο - γεγονός που, συμφωνά με αρκετούς ιστορικούς, ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για την άναρχη δόμηση μεγάλων περιοχών της Αττικής. Ακόμα, πάντως, ο λεγόμενος 13^ος μισθός στηριζόταν σε εθιμικό δίκαιο το οποίο οι διευθυντές των επιχειρήσεων θα μπορούσαν να «ξεχάσουν» σε περιόδους οικονομικής στενότητας. Επισήμως, ο ελληνικός 13ος μισθός γεννιέται με νόμο το 1946 ως «έκτακτη οικονομική ενίσχυση για τις γιορτές». Στα χρόνια του Εμφυλίου, όμως, ελάχιστες είναι οι επιχειρήσεις που θα τηρήσουν την υποχρέωσή τους. Μόνο μετά το 1949 το δώρο των Χριστουγέννων γίνεται κανόνας.

Φυσικά, από τη στιγμή που ο 13οςκαι αργότερα και ο 14ος μισθός θεσμοθετήθηκαν, έπαψαν να αποτελούν κάποιο είδος «δώρου». Ήταν και αυτοί ένα τμήμα του μισθού, το οποίο θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα στον εργαζόμενο και τον εργοδότη. Αφού όμως ο 13^ος μισθός ήταν προκαθορισμένος, γιατί να μη διανέμεται στους υπόλοιπους 12 μισθούς του έτους; Η απάντηση είναι ότι η κυβέρνηση διατηρούσε με αυτόν τον τρόπο ένα ισχυρότατο όπλο για την τόνωση της αγοράς σε συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Ρίχνοντας στην αγορά το ζεστό χρήμα του «χριστουγεννιάτικου μισθού», προσέφερε πολλαπλασιαστικά οφέλη για τους εμπόρους (παράλληλα, στρατιές διαφημιστών αναλάμβαναν να εξασφαλίσουν ότι ο τελευταίος μισθός της χρονιάς θα καταναλωθεί στην αγορά και δεν θα αποταμιευτεί). Για τον ίδιο λόγο το δώρο δεν δινόταν πλέον στο τέλος του Δεκεμβρίου ή μετά τη γιορτή των Φώτων, όπως συνέβαινε τη δεκαετία του '40, αλλά στις αρχές Δεκεμβρίου, ώστε να υπάρχει επαρκής χρόνος για κατανάλωση.

Παρ' όλα αυτά, με το πέρασμα του χρόνου, αρκετές εταιρείες θα καταφέρουν να αποσύρουν τον 13ο μισθό. Σήμερα, στις ΗΠΑ, σχεδόν το 60% των επιχειρήσεων δεν προσφέρει κανενός είδους δώρο, ενώ και όσες το κάνουν το συνδέουν όλο και συχνότερα μετη συνολική απόδοση μέσα στη χρονιά.

GK 12/2009

Η ΓΡΑΦΙΚΗ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΑΡΚΑΔΙΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΙΝΑΛΟ

Ταξιδεύοντας

Η ΓΡΑΦΙΚΗ ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΗ ΑΡΚΑΔΙΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΙΝΑΛΟ

Οδοιπορικό στα χωριά της ορεινής Αρκαδίας, που αγκαλιάζουν το όρος Μαίναλο και συνθέτουν ένα υπέροχο χειμερινό τοπίο, συνδυασμένο με εξαιρετική τουριστική υποδομή για σύντομες αποδράσεις από την Αθήνα.

Γράφει ο  Ντίνος Κιούσης

Η Αρκαδία είναι στο μεγαλύτερο μέρος της ορεινή και  παραδοσιακά περιλαμβάνεται στις κτηνοτροφικές περιοχές της Ελλάδας. Σαν τέτοιος τόπος μοιραζόταν, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, τη μοίρα των περισσότερων ορεινών περιοχών της χώρας, τη σταδιακή εγκατάλειψη τους,, δηλαδή, από  την πλειονότητα του νέου και δυναμικού πληθυσμού. Τα πράγματα άρχισαν  να αλλάζουν από τα τέλη σχεδόν της δεκαετίας του ‘80. Ήταν ο νέος δρόμος Κορίνθου - Τρίπολης, ήταν τα προγράμματα Leader ήταν τα εύκολα δάνεια που έκαναν την αλλαγή, δεν γνωρίζω· τότε όμως άρχισαν να δημιουργούνται τουριστικές υποδομές και κάποια χωριά έχουν γίνει τουριστικά θέρετρα. Και αυτό, βέβαια, σε αντίθεση με την επικρατούσα αντίληψη! Βλέπετε, στην παγκόσμια λογοτεχνία το «αρκαδικόw» συμβολίζει την ειδυλλιακή ποιμενική ζωή. Μάλλον αυτό οφείλεται στον γνωστό πίνακα του Πουσέν «Ποιμένες Αρκάδες».

Η Αρκαδία είναι ο τέταρτος σε έκταση νομός της Ελλάδας με πάρα πολλές ομορφιές- τα πυκνά ελατοδάση και τα χωριά του Μαινάλου, οι μικρές κοιλάδες του Λάδωνα, το οροπέδιο της Τρίπολης, η άγρια ομορφιά του Πάρνωνα και οι εξαίρετες παραλίες της Κυνουρίας.  Σε αυτό το ταξιδιωτικό θα ασχοληθούμε με το Μαίναλο και τα χωριά του, αφήνοντας τα υπόλοιπα για κάποια άλλη φορά.

Εξάλλου, αυτή την εποχή τίποτα δεν είναι πιο όμορφο από το να περιδιαβαίνεις όμορφα γραφικά χωριά, οσμιζόμενος το έλατο που καίγεται στα τζάκια και στις ξυλόσομπες. Πάμε βόλτα, λοιπόν, στους οικισμούς γύρω από το Μαίναλο!

ΛΕΒΙΔΙ

Το Λεβίδι είναι το πρώτο από τα χωριά που θα δούμε. Ένα αρχοντικό κεφαλοχώρι κτισμένο στα 850 μ., με το Μαίναλο στη μία πλευρά και τον κάμπο του αρχαίου Ορχομενού από την άλλη, που είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του «πατέρα της Ελληνικής Δημοκρατίας» Αλέξανδρου Παπαναστασίου. Και το Λεβίδι έχει αναπτυχθεί τουριστικά - θα βρείτε ξενώνες και ταβέρνες. Αξίζει ακόμα να δείτε τα παλιά αρχοντικά, το βυζαντινό ξωκλήσι της Παναγιάς, κτισμένο πάνω στα ερείπια του ναού της Υμνίας Αρτέμιδος, και το Αρκαδικό Μουσείο Τέχνης και Ιστορίας με μικρά γλυπτά, ιστορικές φωτογραφίες, νομίσματα, χαρτονομίσματα, εκδόσεις τέχνης και άλλα συλλεκτικά αντικείμενα.

ΒΥΤΙΝΑ 

 

 

Η Βυτίνα βρίσκεται στα 1.000 υψόμετρο, σε μια από τις πλαγιές του Μαινάλου που σχηματίζουν ένα μικρό οροπέδιο. Είναι μαζί με τη Δημητσάνα τα πιο τουριστικά μέρη της ορεινής Αρκαδίας, δημοφιλέστατοι προορισμοί για τα χειμωνιάτικα Σαββατοκύριακα, αλλά και για το καλοκαίρι. Στον χειμερινό τουρισμό της Βυτίνας έχει συμβάλει πολύ το χιονοδρομικό κέντρο που βρίσκεται στη θέση Οστρακίνα, μόλις 12 χλμ. ανατολικά από την πόλη.  

Η Βυτίνα είναι ο νεότερος από όλους τους οικισμούς και έχει περίπου 750 κατοίκους. Η τουριστική ανάπτυξη άρχισε στις αρχές του αιώνα, όταν η Βυτίνα απέκτησε φήμη για το εξαιρετικό της κλίμα και έγινε και η διάνοιξη του δρόμου Πύργου - Τρίπολης.

Στη Βυτίνα θα δείτε πως έχει διατηρηθεί σε ικανοποιητικό βαθμό μια παραδοσιακή αρχιτεκτονική γραμμή. Γύρω από το χωριό υπάρχουν αρκετά μονοπάτια, ιδανικά για να απολαύσετε έναν όμορφο περίπατο. Ακόμη, στον κεντρικό δρόμο του χωριού θα βρείτε μαγαζιά με ξυλόγλυπτα, που είναι μια τέχνη παραδοσιακή της περιοχής.

Επίσης, θα κάνετε μια βόλτα στη «λεωφόρο της αγάπης», έναν μακρύ δρόμο με καρυδιές εκατέρωθεν και παγκάκια ανά τακτά διαστήματα και στις δυο πλευρές του δρόμου. Όπως μπορείτε να φανταστείτε από την ονομασία, η «λεωφόρος της αγάπης» ενδείκνυται για έναν ιδιαίτερα ρομαντικό περίπατο.

ΜΑΓΟΥΛΙΑΝΑ

Σε μια απόσταση 10 χλμ. από την Βυτίνα, μπορείτε να επισκεφθείτε το χωριό Μαγούλιανα, το πιο ορεινό  χωριό της Αρκαδίας Το τοπίο είναι εξαιρετικό, διότι τα Μαγούλιανα βρίσκονται μέσα στην οργιώδη βλάστηση του ελατόδασους. Δεν είναι τυχαίο το ότι στην περιοχή αυτή παραθέριζαν άλλοτε οι δεσπότες της Ακοβας, όμως σήμερα η τουριστική κίνηση δεν είναι και τόσο έντονη.

Το χωριό βρίσκεται κτισμένο στα 1.367 υψόμετρο, στη θέση ενός παλιότερου οχυρού που ήταν γνωστό με την ονομασία Αργυρόκαστρο. Τα ερείπια του κάστρου σήμερα θα δείτε στην βορειοανατολική πλευρά του χωριού. Τα μόνα που σώζονται από το κάστρο είναι μια μισογκρεμισμένη πολεμίστρα και μια λιτή καστρόπορτα, που μοιάζει να είναι κομμάτι των επιβλητικών γύρω βράχων. Το χωριό μετονομάστηκε σε Μαγούλιανα το 1927, έπειτα από απαίτηση των κατοίκων του, ωστόσο δεν υπάρχει κάπου ξεκάθαρη εξήγηση σχετικά με την ονομασία του. Ο συνοικισμός αυτός κατά πάσα πιθανότητα ιδρύθηκε την περίοδο της Τουρκοκρατίας, μετά την καταστροφή του Αργυρόκαστρου.

Στην κεντρική πλατεία του χωριού να δείτε τον περίφημο πλάτανο και την προτομή του Φωτάκου, ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης και πρωτοπαλίκαρου του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Επίσης, να δείτε και τη Σχολή των Μαγουλιάνων, το κτίριο της οποίας οι ντόπιοι ονομάζουν Άγιο Αντρέα.

ΒΑΛΤΕΣΙΝΙΚΟ

Το Βαλτεσινίκο απέχει από τα Μαγούλιανα 8 χλμ. - όλα μέσα σε πυκνό ελατοδάσος. Κτισμένο στα 1.050 μ., το χωριό είναι γεμάτο καρυδιές, μηλιές και καστανιές, ενώ τριγύρω υπάρχουν έλατα. Μέχρι πριν από κάποια χρόνια υπήρχαν και αμπέλια, που όμως με τη φυγή των νέων ρήμαξαν.

Το χωριό φημίζεται για την παραγωγή ξύλινων παραδοσιακών επίπλων. Μέσα στο Βαλτεσινίκο αξίζει να επισκεφτείτε τους ιστορικούς ναούς του Αγίου Νικολάου και της Αναλήψεως, που είναι σκαλισμένοι μέσα στο βράχο. Εκεί, σύμφωνα με την παράδοση, είχαν κρυφτεί οι κάτοικοι του χωριού για να γλιτώσουν από τον Ιμπραήμ. Επίσης, θα δείτε και το ναό του Αγίου Γεωργίου (1850), που θεωρείται αριστούργημα αρχιτεκτονικής. Έχει διαστάσεις 40x12 μ. και ο τεράστιος τρούλος του δεν στηρίζεται σε κολόνες, δίνοντας έτσι στον επισκέπτη την εντύπωση πως αιωρείται.

Σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το χωριό, στη θέση «Λενικά» -ονομασία που πιθανότατα προέρχεται από παραφθορά της λέξης ελληνικά-, βρίσκονται ερείπια αρχαίας πόλης με ελάχιστα υπολείμματα κυκλώπειων τειχών και αρχαίου ναού. Η Γαλλική Αρχαιολογική Εταιρεία, που έκανε πρώτη ανασκαφές το 1939, εκτιμά πως ο ναός ανάγεται στον 7ο αιώνα π.Χ. και υποθέτει πως ήταν αφιερωμένος στη θεά Άρτεμη, Από το Βαλτεσινίκο ή τα γειτονικά Λαγκάδια μπορείτε να επισκεφθείτε το φράγμα του Λάδωνα. Η ιδιομορφία του είναι πως οι μαίανδροι της κοίτης του Λάδωνα έχουν γίνει λίμνη. Μια μακρά λίμνη μήκους περίπου 15 χλμ., στις όχθες της οποίας θα δείτε πολλούς ερασιτέχνες ψαράδες καθώς και φίλους του καγιάκ. Το φράγμα έχει μήκος 104 μ., ύψος 54 μ. και είναι επισκέψιμο.

ΛΑΓΚΑΔΙΑ

Πρόκειται για το κεφαλοχώρι της περιοχής και πατρίδα των Δεληγιανναίων. Είναι κτισμένο αμφιθεατρικά στην απότομη πλαγιά του βουνού και το τοπίο είναι αδρό και επιβλητικό. Οι υψομετρικές διαφορές μέσα στο χωριό είναι πολύ μεγάλες. Τα Λαγκάδια έγιναν ευρύτερα γνωστά από τους μαστόρους τους, που έχτιζαν πολυώροφα κτίρια από πέτρα. Οι χτιστάδες αυτοί, όπως αποκαλούνται, έχουν παίξει σημαντικότατο ρόλο στη διαμόρφωση της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Η συμβολή τους είναι πολύ σημαντική, γιατί η αρχιτεκτονική γραμμή που εγκαινίασαν σέβεται τόσο το ορεινό τοπίο όσο και τις ανάγκες των κατοίκων του. Η θέα από τα Λαγκάδια είναι καταπληκτική και ο ορίζοντας είναι τόσο ανοιχτός, που, αν ο καιρός είναι καλός, θα μπορέσετε να διακρίνετε μέχρι και τη Ζάκυνθο.

Λέγεται πως ορισμένες από τις πιο εντυπωσιακές εκκλησίες των Λαγκαδιών, όπως εκείνη του Ιωάννη του Προδρόμου και των Ταξιαρχών, έγιναν μέσα σε 40 μέρες, γιατί ο γιος του Τούρκου πασά Βελής έθετε συντομότατα χρονικά όρια για την αποπεράτωση των εκκλησιών. Στις βόλτες σας θα χαρείτε και τις πετρόκτιστες κρήνες, τα μικρά αυτά στολίδια των δρόμων. Στα Λαγκάδια, τέλος θα μπορέσετε να απολαύσετε τον καφέ σας και έναν ξακουστό μπακλαβά σε κάποιο παραδοσιακό καφενείο της πλατείας.

ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ

Πολύ όμορφο χωριό, σχεδόν «χάρμα οφθαλμών», όπου θα χαρείτε τη βόλτα στα καλντερίμια του. Βρίσκεται στη θέση της αρχαίας Τεύθιδος, κτισμένο σε ερείπια κυκλώπειων τειχών της Κλασσικής εποχής.

Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, η Δημητσάνα απολάμβανε σπάνια προνόμια, χάρη σε ένα φιρμάνι του σουλτάνου που την εξαιρούσε από τη διοικητική εξουσία των τουρκικών αρχών της Πελοποννήσου. Έτσι, κατά την περίοδο αυτή ήκμασε ως σημαντικό εμπορικό κέντρο. Ωστόσο, η Δημητσάνα είναι ιδιαίτερα συνδεδεμένη με την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης γιατί υπήρξε από τα σημαντικότερα κέντρα παραγωγής μπαρουτιού.

Σήμερα στη μικρή αυτή κωμόπολη θα βρείτε καλοδιατηρημένα σπίτια, εκκλησίες και πολλούς μύλους, μεταξύ των οποίων και τους ξακουστούς μπαρουτόμυλους των Σπηλιωτόπουλων. Επίσης, θα δείτε τα σπίτια του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε', όπου σήμερα στεγάζεται το εκκλησιαστικό μουσείο της πόλης, και του Παλαιών Πατρών Γερμανού. Ακόμη, να επισκεφτείτε τη Βιβλιοθήκη της Δημητσάνας, η οποία κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης λειτουργούσε ως εργοστάσιο παραγωγής φισεκιών. Σήμερα, στη βιβλιοθήκη θα βρείτε βιβλία του 15ου και του 16ου αιώνα, χειρόγραφους κώδικες αλλά και πλούσιο φωτογραφικό υλικό από την ιστορία της περιοχής. Στο ίδιο κτίριο φιλοξενείται και μια εξαιρετική λαογραφική συλλογή, που αποτελείται από υφαντά και είδη μεταλλοτεχνίας. Επιπλέον, εκτίθεται και μια συλλογή αρχαιολογικών ευρημάτων της περιοχής.

Λίγο έξω από τη Δημητσάνα, αξίζει τον κόπο να επισκεφτείτε τη Νέα Μονή του Φιλοσόφου. Είναι μια εκκλησία αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου, κτισμένη στις όχθες του Λούσιου ποταμού. Αν θέλετε να πάτε και στην Παλαιά Μονή, κτισμένη το 963 από τον Ιωάννη Λαμπαρδόπουλο, γνωστό αλλιώς και ως Φιλόσοφο, θα πρέπει να ακολουθήσετε το στενό μονοπάτι που ξεκινά από τα νότια της Νέας Μονής και καταλήγει σε έναν απόκρημνο βράχο. Στη Μονή του Φιλοσόφου, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας, λειτουργούσε το κρυφό σχολειό της περιοχής. Αξίζει, τέλος, τον κόπο να επισκεφτείτε τη Ζάτουνα, ένα γραφικό χωριουδάκι, στην πλατεία της οποίας θα δείτε ένα από τα πιο όμορφα πέτρινα κτίρια της περιοχής, στο οποίο στεγάζεται το δημοτικό σχολείο.

ΥΠΑΙΘΡΙΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΥΔΡΟΚΙΝΗΣΗΣ ΔΗΜΗΤΣΑΝΑΣ

Αν ακολουθήσετε τη ροή του ποταμού Λούσιου, 2 χλμ. έξω από τη Δημητσάνα, θα βρεθείτε στις πηγές του Αη Γιάννη. Πρόκειται για ένα από τα λιγοστά ανά τον κόσμο τέτοιου είδους μουσεία. Το Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης άρχισε να λειτουργεί το 1997 έπειτα από 10 χρόνια έρευνας και ανακατασκευής από το Πολιτιστικό Τεχνολογικό Ίδρυμα της Ελληνικής Τράπεζας Βιομηχανικής Ανάπτυξης (πλέον Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς, www.piop.gr). Ο τόπος που επελέγη για το μουσείο είναι εκείνο το σημείο του Λούσιου ποταμού, όπου οι νύμφες έλουσαν τον νεογέννητο Δία - πάντα σύμφωνα με τη μυθολογία. Σε αυτή την περιοχή από τον 16ο έως και τον 20ό αιώνα λειτουργούσαν διάφορες προβιομηχανικές εγκαταστάσεις, που ως κινητήρια δύναμη χρησιμοποιούσαν το νερό. Οι εγκαταστάσεις αυτές κάλυπταν τις ανάγκες των χωριών αλλά και των μοναστηριών ολόκληρης της ορεινής Γορτυνίας. Το σημερινό μουσείο έχει πάρει τη θέση της μεγαλύτερης από τις εκατό τέτοιου τύπου μονάδες που λειτουργούσαν. Στο κτίριο, κατά την εποχή της λειτουργίας του, περιλαμβάνονταν ένας αλευρόμυλος μαζί με νεροτριβή, βυρσοδεψείο και μπαρουτόμυλο. Η ανακατασκευή της μονάδας για τη δημιουργία του μουσείου έχει γίνει, όπως θα διαπιστώσετε, με απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον.

ΣΤΕΜΝΙΤΣΑ

Η Στεμνίτσα είναι από τους σημαντικότερους παραδοσιακούς οικισμούς της Πελοποννήσου. Είναι χτισμένη στα 1.050 μ. στην πλαγιά του βουνού Κλινίτσα και έχει περίπου 120 κατοίκους. Ονομάζεται αλλιώς και Υψούντα, γιατί, όπως πιστεύεται, είναι κτισμένη στην ίδια τοποθεσία με την ομώνυμη αρχαία πόλη που θεμελίωσε ο Υψους, γιος του Λυκάονχα, αλλά είναι ευρύτερα γνωστή με το όνομα Στεμνίτσα.

Κατά παράδοση, οι κάτοικοι των περιοχών γύρω από τον Λούσιο ποταμό υπήρξαν εξαίρετοι τεχνίτες. Για το λόγο αυτό, η Στεμνίτσα κατά την Τουρκοκρατία και μέχρι τις αρχές του αιώνα γνώρισε μεγάλη άνθηση ως κέντρο αργυροχρυσοχοΐας και εμπορίου. Όταν άρχισε η Επανάσταση, συνέχισε να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο ως πρώτη έδρα της Πελοποννησιακής Γερουσίας.

Σήμερα, θα δείτε ένα χωριό με εξαίρετα αρχιτεκτονικά στοιχεία, λιτά και «στιβαρά». Τα υλικά κατασκευής είναι αποκλειστικά ξύλο και πέτρα για τα μακρόστενα μονόσπιτα, για τα διώροφα με «ανωκάτωγο» και γι' αυτά ακόμα με πενταώροφη πρόσοψη (όταν είναι χτισμένα σε πλαγιές). Βέβαια, τα περισσότερα από αυτά τα ωραία σπίτια θα τα βρείτε κλειστά, γιατί οι ιδιοκτήτες τους τα επισκέπτονται κυρίως τα καλοκαίρια. Υπάρχουν και κάποια άλλα ερειπωμένα εντελώς, όμως δεν είναι αρκετά για να χαλάσουν την εντύπωση που δημιουργούν τα πολλά καλοσυντηρημένα αρχοντικά.

Μέσα στη Στεμνίτσα να επισκεφτείτε το Λαογραφικό Μουσείο της, γιατί διαθέτει μια πολύ πλούσια συλλογή από αντικείμενα του παρελθόντος. Μερικά από τα πιο όμορφα κτίρια που θα συναντήσετε είναι το Νικολοπούλειο Πνευματικό Κέντρο, το κτίριο του ξενοδοχείου «Τρικολώνιο», χτισμένο το 1854, καθώς επίσης και το επιβλητικό κτίριο της Σχολής Αργυροχρυσοχοΐας. Επίσης, να δείτε το ναΐσκο του Αγίου Νικολάου, που ανακαινίστηκε το 1859 (!), και της Παναγίας Μπαφέρω, που χτίστηκε το 1640 στο Κάστρο. Τέλος, μέσα στο χωριό να πάτε στη μικρή μονή της Ζωοδόχου Πηγής, όπου έγινε και η Συνέλευση της Α' Πελοποννησιακής Γερουσίας.

Μεταξύ Δημητσάνας και Στεμνίτσας βρίσκεται και η Μονή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, που είναι χτισμένη μέσα σε κάθετο βράχο· για να την επισκεφτείτε, θα χρειαστεί να περπατήσετε λιγάκι (τουλάχιστον 10 λεπτά). Η μονή αυτή, σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε τον 12ο αιώνα από τον Μανουήλ Κομνηνό στη θέση ενός μικρού ασκηταριού. Από τότε και μέχρι σήμερα λειτουργεί ανελλιπώς. Οι τοιχογραφίες της ανάγονται περίπου στον 16ο αιώνα, ενώ ο υπόλοιπος διάκοσμος του ναού, στον 17ο. Τα κτίρια της μονής, συμπεριλαμβανομένου και του ξενώνα που κτίστηκε το 1860, διατηρούνται σε πολύ καλή κατάσταση, αν και κάποια έχουν υποστεί αλλαγές από την αρχική τούς μορφή.

ΕΛΛΗΝΙΚΟ

Ένα όμορφο χωριό μεταξύ Στεμνίτσας και Καρύταινας, στα 700 υψόμετρο, ιδανικό ορμητήριο για όσους θέλουν να ασχοληθούν με extreme sports στον ποταμό Λούσιο. Καιρού επιτρέποντος φυσικά, και όχι μέσα στον βαρύ χειμώνα.

ΚΑΡΥΤΑΙΝΑ

Το χωριουδάκι αυτό βρίσκεται στον άνω ρου του Αλφειού, απλωμένο σε μια απότομη πλαγιά. Με την πρώτη ματιά θα σας εντυπωσιάσει η ξεχωριστή τοποθεσία της. Στους δρόμους της θα συναντήσετε πέτρινα διώροφα και τριώροφα εντυπωσιακά κτίρια. Η αρχιτεκτονική του χωριού, με τα πλακόστρωτα δρομάκια του, έχει διατηρηθεί ακέραιη, καθώς η Καρύταινα έχει χαρακτηριστεί διατηρητέος οικιομός. Εδώ θα βρείτε πολλές παλιές εκκλησίες, αλλά το μεγαλύτερο αξιοθέατο είναι οπωσδήποτε το φράγκικο κάστρο που δεσπόζει στη νότια άκρη του. Πρόκειται για ένα από τα πιο όμορφα κάστρα της Πελοποννήσου. Η κατασκευή του, κατά την περίοδο της Φραγκοκρατίας, μαρτυρεί την άνθηση που γνώρισε το χωριό την εποχή εκείνη. Το κάστρο της Καρύταινας κατά την Ελληνική Επανάσταση αποτέλεσε το αρχηγείο και το ορμητήριο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη. Μάλιστα, ο τελευταίος έκτισε και μια εκκλησία μέσα στον περίβολο του.

Έξω από το χωριό, στη διασταύρωση του δρόμου με τη Μεγαλόπολη, αξίζει τον κόπο να δείτε το πεντάτοξο πέτρινο γεφύρι του Αλφειού, κτισμένο από τους Φράγκους το 1440 διατηρείται ακέραιο και εντυπωσιακό μέχρι σήμερα

ΑΛΩΝΙΣΤΑΙΝΑ

Κάτω από τις πλαγιές του Μαινάλου και συγκεκριμένα στη δυτική πλευρά της Οστρακίνας, στα 1.220 υψόμετρο, θα ανακαλύψετε την Αλωνίσταινα∙ ένα πανέμορφο και γραφικό χωριό, κτισμένο σε μια μικρή κοιλάδα. Απέχει 25 χλμ. από την Τρίπολη και 10 χλμ. από τη Βυτίνα. Είναι το επόμενο χωριό μετά την Πιάνα στο δρόμο από την  Τρίπολη. Αν πάτε από τη Βυτίνα, θα απολαύσετε μια υπέροχη διαδρομή μέσα σε πυκνό ελατόδασος. Το χωριό έχει ανακηρυχθεί παραδοσιακός οικισμός και θα δείτε αρκετές παλαιές κατοικίες, δείγματα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής από τον Λαγκαδινό πρωτομάστορα Γιαννακό Γαρδίκα. Κάποιοι δρόμοι έχουν πλακοστρωθεί, ενώ στην πλατεία του χωριού ξεχωρίζει το μαρμάρινο μνημείο της Ζαμπίας Κωστάκη, μητέρας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΗΣ "Κ"


https://boraeinai.blogspot.com/2020/01/blog-post_23.html